Speech voor John;
Beste vrienden; hier 1000 lichte woorden ter herdenking aan onze John;
Voor mij was John iemand die zich bewoog tussen drie dimensies; het kleine (de realiteit), het grote (z’n dromen) en het alledaagse; zeg maar zijn overige tijd, waarin hij vaak wat tegendraads kon zijn.
Wat het kleine betreft; John hield het leven graag klein en overzichtelijk, dan was hij ‘in control’ en voelde hij zich veilig. Tijdens zijn werk was hij met het kleine en superkleine bezig, en dat trok hij door in zijn hobby; menig busje of verbindinkje kwamen tot stand dankzij John’s priegelwerk. En niet alleen tijdens werk of hobby; ik herinner me nog goed hoe hij voor mijn neven en nichtje tijdens een vakantie in Bourges allerlei kleine proefjes en goocheltrucjes had voorbereid, die hij deed om ze bezig te houden; Met vuur en met batterijtjes, het was allemaal ingenieus. Maar ook met zoveel liefde en geduld; hij was vast een goede vader geweest. Alle truckjes pasten op een bordje, nadat we hem gewaarschuwd hadden om niet het kleedje van onze B&B in brand te steken.
John was bovendien hondstrouw. Over zijn familie, de ZHVC, is of wordt er al veel gezegd. Die club heeft al zo lang zijn leven bepaald en hij had het prachtig gevonden om hierbij te zijn..! Lief en leed, van zijn 30 jaar trouwe slepen tot de vluchtjes over de Koninklijke stallen, en zijn vluchtjes in zijn Ka-6. Je kan er een boek over schrijven. En altijd ook een klein roddeltje kon John wel waarderen. Hij hield daar natuurlijk totaal niet van maar als er eens een klein schandaaltje, dan wilde John dat weten, en het vervolgens ook wel graag delen!
Veiligheid vond hij ook in zijn’ stijl; niet opvallen, scherp, oog voor een ander, en altijd gekleed in z’n suède bruine jasje, vaak z’n afritsbroek, z’n Goude Ray Ban met gewone én met groene glazen en altijd maar die Clarks schoenen. Tijdens één van onze laatste wandelingen vroeg ik nog of we hem, als hij er ooit niet meer was, mochten cremeren met de Clarks aan…
Vaak gaf John kleine hintjes om zijn deel van de aandacht op te eisen; zijn liefde voor filmmuziek, voor hardrock, maar ook voor Lois Lane, waarin we ons altijd afvroegen of hij nou verliefd was op Lois of Lane…. En daarover gesproken; schaars geklede dames (al dan niet in het leer) hadden sowieso zijn aandacht en z’n laptopje was natuurlijk enorm belangrijk, met YouTube had hij de hele wereld op schoot.
Maar John kon ook groots dromen; een eigen thuis in Frankrijk was toch wel z’n toekomst. Ergens, samen met de vrienden een klein kasteel kopen en dat opknappen, dat moest het worden. John was de hele omgeving rond Bourges afgegaan, soms vergezeld door een van de vrienden of vriendinnen om te kijken naar potentiële plekken. Zelf in de week voor zijn overlijden probeerde hij ons ervan te overtuigen om 2,5 uur te gaan rijden naar het kasteel van Edwin Boshoff dat, samen met een vliegveld, in de aanbieding was. Het kostte maar 2,5 miljoen, maar had dan ook wel een eigen startbaan…!
En we hebben zo ook wel wat avonturen meegemaakt; van een totaal vergane boerderij, op loopafstand van waar we zaten (Labriere) tot een prachtig vrijstaand herenhuis met een ommuurde tuin, in de buurt van Issoudun (eigendom van mevrouw Peugeot).
We hadden ons tot dat huis toegang verschaft via het tuinhekwerk, ervan uit gaande dat het onbewoond was… We stonden daar in de tuin, fantaserend over de mogelijkheden toen John iets in het huis zag bewegen en hij als eerste weer buiten het hek stond.
Tijdens de vakanties leefde John altijd op. Hoewel hij soms teruggetrokken en stil was, was John toch vaak het centrum waarom onze vakanties draaiden; vaak deed hij iets totaal tegendraads waardoor de meningen loskwamen; Hij vergeleek Kees met onze Duitse buren die in 1940 ons land binnenvielen en Kees vergeleek John dan weer met de Nederlanders die die Duitse vrienden hielpen….
En John’s toastjes waren legendarisch; augurk, zalm, en veel peper en zout en een kwak mayo. John was sowieso van het borrelen, hij trok de hele koelkast leeg, voor het hapje bij het drankje, en meestal was dat zóveel dat we de helft weg konden gooien voor het avond was…
Maar hij was ook tegendraads als het ging om het Frans spreken. 21 jaar Frankrijk en hij kon nog niet tot 10 in het Frans tellen…. En áls hij dan al iets uit moest spreken dan ging dat ook nooit goed. Want vroeg je hem waar zijn mooiste overlandvlucht naartoe was geweest, dan zij hij altijd Montlukon, in plaats van Montlucon…!
En nog 1 eet-anekdote; John en eten leverde natuurlijk ook altijd onvergetelijke momenten op. Toen we een keer in Bourges aten kregen we een slakom chocolademousse aangeboden. Het was dan de bedoeling dat iedereen daar een flinke lepel uit nam en dat op een bordje deed. John at in het hoekje van de tafel de hele slakom leeg; je had de blik van de ober moeten zien toen hij zijn mousse op kwam halen….
Het is zonde dat John zijn droom niet meer waar kan maken… Want hij zag zichzelf al zitten op de grasmaaier om die vele hectaren gras op het vliegveld te maaien. Samen met zijn beste vriend Kees, waar hij niet zonder kon. Elke dag contact, en elke dag dezelfde grappen; was het nou de DINFA? Of toch Hittech waarvoor hij werkte. Ik denk dat John wel 1.000 keer rustig uit heeft gelegd dat de DINFA echt niet meer bestond….
Hoewel John er niet meer is denk ik toch dat hij er altijd bij is; elke keer als we in Bourges zijn zullen we ons de anekdotes blijven herinneren en ons afvragen hoe John in een situatie gehandeld of iets gezegd zou hebben. Zo is hij altijd nog een beetje bij ons. Hij is een sterretje geworden zou mijn neefje zeggen, hoewel hij die opmerking vast niet had kunnen waarderen…
Geen ValkenBourges, geen kasteel, geen Peugeot op de parkeerplaats, geen foute grapjes, geen grasmaaien, en geen stille kracht meer. Maar we gaan hem zien, als we satellieten spotten met een limoncellootje in ons hand.
Dag John!